Ufka uzak duran,
Ufka bakanın uzağa baktığı bir yerde...
Senin sevmediğin bir şarkı var... Çalıyor...
Çalarken bana seni düşündürüyor...
Sevdiklerinin yanında sevmediklerin...
Sevdiğini nasıl yaşıyorsan,
öyle yaşıyorsun sevmediğini de...
Nefret artık çok uzakta kalmış...
Yaşamak var sadece...
Bir bütünün parçası gibi...
Bütünün kendisi gibi...
Tüm sorular geliyor aklıma sorduğun...
Sorduğum...
Tüm yanıtlara bakıyorum, gözüm ufukta...
Çöl kadar gizemli her soru;
alabildiğine uzun, alabildiğine sonsuz,
alabildiğine açık, alabildiğine mavide buluyor cevabını...
Okyanusun göğe karıştığı yerde...
Bütünün gözlerinde...
Ben senin sevmediğin şarkıyım günbatımında...
Ben batan güneşim doğarken dünyanın öbür ucunda...
Ben çakalım tiksindiğin ve bir sokak köpeği çok sevdiğin...
Ben benim...
Bir parçasıyım bütünün ve ta kendisi aynı zamanda...
Ben bütünüm...
Ben senim, hiç olmadığım kadar tüm yaşamımca...
Senin içindeyim, sığınmış...
Çepe çevre etrafındayım, sarılmış...
Ben senim...
Sen bensin...
Herkes ve her şeyim, her yerde...
Ben bütünüm...
Akıyorum...
İçimde hepinizi barındıyorum.
05 Mayıs 1995
