Bir dostumun blogunda görünce anımsadım... Mükemmel bir filmden çok etkileyici bir şiir:
Invictus
Out of the night that covers me,
Black as the Pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll.
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.
William Ernest Henley
Fotoğraf: V. Tolga Hancı (Polente Feneri - Bozcaada)
Aylak
Bir vaadim yok...
Bir sözüm ya da beklentim de.
Burdayım...
Duruyorum...
Gelene geçene bakıyorum.
Keyfim yoksa ben de yokum.
Keyfim kaçarsa ben de kaçarım.
Yine de üzmek istemem kimseyi...
Kimse de üzmesin beni.
Evet...
Aylak tekne felsefesi biraz...
Ama sayısız aylak tekne var bildiğim...
Okyanuslara yelken açıp da
Ömür boyu kalan sığındıkları limanda.
Fotoğraf: Kerem Hancı (http://www.keremhanciphotography.com/)
Yeter...
Yaz...
Tembel bir öğleden hemen sonra...
Püfür efil bir teras, balkon, tepe, deniz kenarı...
Her neyse...
Güneşte gevremişsin mayış mayış,
Gözlerin kapalı bakarken sıcağın sarısına...
Serin, buzlu bir içecek elinde
Chet Baker veya Miles Davis çalıyor...
Rahatsın.
Canını sıkan hiçbir şey yok.
Bir de üstelik mutlusun anasını satayım!
Sağlığın da yerinde keyfin de.
Sonra birden...
Üstadın üflediği
o trompet
bir yerde
getirip
bir yumruk tıkayıverir gırtlağına
durup dururken...
İnanılmaz bir hüzün sarar...
Neredeyse ağlayacak gibisin.
Gözlerini açıp
maviye bakarsın...
hüzün gider.
Hayat böyle bir şey işte,
gelince hüzün
gözünü aç...
Yeter.
Fotoğraf: Kerem Hancı (http://www.keremhanciphotography.com/)
