Tamsın

Tam sınırdayım…
Tam sınır neresi tam olarak bilmemekle beraber…
Oturmuş bir şeyler içiyoruz.
Tam sınır neresi tam olarak bilmemek pat diye eskilerden açıyor sözü önüme.
Konuşmak istemediğim için önümdeki söze göz atıyorum…
Eskilerden sözlere bakarken kararıyor gözlerim.
Karanlığın içinden çıkıyorlar bir bir karşıma görmek istemediklerim.

Konuşmak istemediğim sözler, görmek istemediklerimi yığdıkça önüme,
Hissediyorum; tam sınırdayım…
Tam sınır neresi bilmemekle beraber…
Seviyor gibiyim sanki bu bilmeme halini…
“Biliyorum” diyene “Ne biliyorsun?” demeyi sevdiğim gibi.
Tam sınır neresi tam olarak bilmemek, “Sevgi ne?” diyor,
“Sevmek ne demek bilmezsen, ne biliyorsun sevdiğini?”
“Haklısın” diyorum…
“Hak verilmez, alınır” diyenlere inat
ne derlerse desinler herkese hak veriyorum,
Aslında rahat bıraksınlar istiyorum…
Bırakmıyorlar.

Rahat bırakılmayan, herkesi haklı bulan çokça haksız
ve oldukça rahatsız bir adam olarak bakıyorum aynaya…
Gözlerimin içinde görüyorum; kendini haksız bulmanın kendine haksızlık olduğunu.
Bir kıvılcım çakıyor kafamda, işte bu!
Ağır ağır, yavaştan da yavaş, haklı bulduklarıma çaktırmadan, çıldırıyorum.
Zaten o anda fark ediyorum; tam sınırdayım…
Ama daha önceden de farkında değil miydim?
Zamanı kaybediyorum.
Tam sınır neresi bilmemekle beraber...

Zamansızlığın ortasında yalnız kalıyorum, aslında hep yalnızım, anlıyorum…
“Tam sınır, zamansızlığın ortasında yalnızlık” diye düşünüyorum.
Ben mi düşünüyorum?
Yoksa düşünen beni mi gözlüyorum?
Beni gözlüyorsam eğer...
Gözlediğim ben kim, Ben kimim?

Tam sınırdayım, görüyorum
Zamansızlığın ortasında, yavaştan da yavaş, ağır ağır çıldırıyorum.
Tam sınırdayım...
Bir yerlere varmaya uğraşmaktan da
Hedeflere ulaşmayı beklemekten de sıkılıyorum…
Onu bunu tamlamaya çalıştıkça eksiliyorum…
Tam o sırada seni görüyorum…
Aynanın ötesinde, göz bebeklerimin içinde…

Sen Tamsın biliyorum.
Tam sınırda, seni düşünüyorum.

14. 03. 2010 Pazar